Samodzielne
wykonanie szamba betonowego jest nie tylko możliwe, ale też nie specjalnie trudne. Trzeba tylko
przestrzegać wymagań technologicznych, które podaję.
Wynikiem błędów podczas wykonywania jastrychów betonowych, tj. nie nakrywaniem go szczelną folią PE 0,2 mm zaraz po wylaniu na przynajmniej 14 dni albo
brakiem zagęszczania, często powstają duże siły skurczowe i
beton ... pęka. Inną przyczyną może być zbyt miękki styropian
pod jastrychem lub zbyt wczesne
obciążanie jastrychu zanim osiągnął pełna wytrzymałość. W takich przypadkach zachodzi
konieczność zespolenia
jastrychu. Jednym ze sprawdzonych sposobów i łatwych do
wykonania domowym sposobem jest technika "zszywania" jastrychu.
Hydroizolacja na betonie podkładowym z zabetonowaną w nim rurą kanalizacyjną
Przy
niedbałym i wręcz bezmyślnym wykonawstwie często dochodzi do zalewania betonu podkładowego podłogi
na gruncie bez wcześniejszej dylatacji wokół pionowych rur kanalizacyjnych. W efekcie, ruchy
termiczne betonu będą przemieszczać rurę w kierunku poziomym, zaś osiadanie podłoża pod betonem
podkładowym będzie przemieszczać rurę w kierunku pionowym w dół. Ponadto, ruchy termiczne samej rury
będą powodować poważne siły tarcia między materiałem rury (PCV, HDPCV i inne tworzywa). Wszystko to
doprowadzi do rychłego zniszczenia rury i poważnych kosztów usuwania błędu.
Połączenie papy pod ścianą z hydroizolacją bitumiczną na betonie podkładowym - po podcięciu ściany
Jeśli po podcięciu ściany w
poszukiwaniu poziomej pod nią hydroizolacji, ukaże się papa
bitumiczna podkładowa lub nawierzchniowa, powstaje ważny
problem sposobu zespolenia z nią hydroizolacji poziomej pod sąsiadującą podłogą, bowiem podstawą skuteczności każdej hydroizolacji jest ciągłość na całej
powierzchni.
W
praktyce, w ramach usuwania błędów zachodzi potrzeba zespolenia hydroizolacji poziomej, która ma być
nanoszona np. na beton podkładowy podłogi na gruncie, z poziomą hydroizolacją (z papy lub membrany z
tworzywa) leżącą na wieńcu czy fundamencie. Nie ma z tym problemu, gdy hydroizolacja wystaje spod
ściany przynajmniej 5 cm (najlepiej 10 cm). Co jednak uczynić jeśli hydroizolacja ta nie jest
widoczna - nie wystaje spod ściany lub wystaje, ale zbyt mało? Konieczne wówczas staje się
przeprowadzenie prac zapewniających dostęp do tej hydroizolacji.
Beton jest stale narażony
na szereg czynników agresywnych:
działania atmosferyczne (deszcz, mróz, promieniowanie UV, wiatr),
różnice temperatur,
chemikalia
rozpuszczone w wodzie opadowej, gruntowej i samym betonie,
jony gazowe związków kwaśnych (CO2, CO, SO2, Cl).
działania biologiczne pochodzące od zwierząt i roślin.
Działania niszczące i
osłabiające beton:
Dwutlenek węgla (CO2) wywołuje karbonatyzację betonu zmniejszając lub niszcząc
alkaliczną ochronną strefę otuliny zbrojenia.
Dwutlenek siarki (SO2) łącząc się z wodą tworzy kwas siarkowy i siarkawy -
wywołujące odczyny kwaśne niszczące beton i stal.
Woda (H2O) potęguje, bo ułatwia wchłanianie w beton związków chemicznie
szkodliwych wobec betonu i stali.
Woda
zamarzając w komórkach betonu zamienia się w lód zwiększający swoją objętość i rozsadzający
struktury betonu.
Jony chlorkowe
(Cl-) łącząc się z wodą tworzą kwas solny tworzący odczyny kwaśne niszczące beton i
stal.
Tlen (O2)
penetrując masę betonu poprzez kanaliki, szczeliny i rysy przyśpiesza tempo korozji
stali.
Zbyt słabe zagęszczenie mieszanki
betonu przy układaniu tworzy liczne kanaliki i pory w betonie - czyniąc gotowe przestrzenie na
wnikanie związków szkodliwych wobec cementu.
Zbyt mała grubość lub
porowata struktura otuliny zbrojenia czyni ją bezużyteczną.
Pory i rysy w betonie są tym większe, im:
- niższa klasa betonu,
- słabsze jego zagęszczenie,
- mniej dokładne
szalunki,
- większy wskaźnik w/c,
- słabsza pielęgnacja betonu,
- wyższa temperatura powietrza przy
betonowaniu,
- mniejsza odporność betonu na
zamarzanie,
- większe odstępstwa przy betonowaniu
zimą,
- większe przeciążenia dynamiczne i
statyczne,
- większe zasolenie wody powodujące
krystalizację soli,
- większe różnice temperatur w
otoczeniu.
Jony chlorkowe - ze względu na dużą swoją przenikliwość, dużo wcześniej atakują stal,
zanim karbonatyzacja pokona strefę ochronną otuliny betonowej. W wyniku karbonatyzacji betonu,
wartość pH w otoczeniu stali obniża się razem z upływem lat. Z chwilą spadku pH poniżej 10 kończy
się ochronny charakter otuliny betonowej. Poniżej pH równego 9 rozpoczyna się korozyjne atakowanie
stali. Produkty korozji stali pęcznieją i rozsadzają otulinę betonową zwiększając powierzchnię
bezpośredniego styku czynników szkodliwych ze stalą. Istniejące strefy prądów błądzących dodatkowo
uaktywniają tempo korozji.
Z tych
wszystkich powodów, naprawa żelbetu czy samego betonu musi być skuteczna i
zabezpieczać na przyszłość beton i stal przed destrukcją. Aby tak było, technologia napraw musi
spełniać szereg wymagań, zaś prace muszą być realizowane niezwykle
starannie.